Bien Blogt

Toen ik de diagnose borstkanker kreeg, zat ik midden in een arbeidsconflict. Ik werkte 23 jaar voor deze organisatie en met de wissel van leidinggevende, ging het mis. Ik stond met lege handen. Geen werkplek meer. Pats, boem! Dat dit zo kan gaan, heeft mij zo geraakt dat ik dacht, dat moet anders kunnen. Er moet een manier zijn dat ik me niet meer zo kan laten raken.

Twee dagen voor de diagnose, volgde ik een workshop over conflicthantering. Een andere benadering.  Dit sprak mij zo aan, dat ik de bijbehorende opleiding graag wilde gaan volgen.

En toen bleek ik ziek te zijn, borstkanker.

Weer een heftige periode. In de eerste weken gebeurde er zoveel. Onderzoeken, gesprekken, scans, en weer van voren af aan. In de nachten, als ik wakker in bed lag, bedacht ik dat ik hier wel een boek over zou kunnen schrijven. Maar mijn hoofd zat te vol, stond op standje overleven. Daarna trok de chemotherapie een mistgordijn door mijn brein, waardoor ik blij was dat ik mijn naam nog kon schrijven. Echter, toen de mist weer optrok, kwam ook de behoefte om te schrijven weer naar voren.

Door een mooie ontmoeting heb ik de pen toch ter hand genomen en ben gewoon gaan schrijven.

Het schrijven heeft mij in korte tijd erg veel gebracht. Het heeft me ruimte in mijn hoofd en hart gegeven. Vrijheid. Loslaten van ‘wat een ander wel niet zou vinden.’  Mooie contacten. Een blog in een krant, het vooruitzicht op een eigen boek en in maart 2019  de opleiding tot mediator/lifecoach  afgerond.

Hoe het allemaal zal verlopen, weet ik niet maar dit weet ik wel;

het komt goed, misschien anders dan ik verwacht of zou willen, maar ook goed.